Το να είσαι μαμά είναι από μόνο του ένα δύσκολο έργο, το να έχεις κατάθλιψη όμως  το κάνει ακόμα δυσκολότερο.

Μοιραζόμαστε την ιστορία μιας μαμάς που αγωνίζεται καθημερινά για να μεγαλώσει τα παιδιά της και φυσικά να νικήσει το τέρας της κατάθλιψης που την έχει οδηγήσει να ζει απόλυτα εξαρτημένη από την λήψη αντικαταθλιπτικών.

Και ναι, όπως εξομολογείται η ίδια, υπάρχουν μέρες κακές, που νιώθει «ηττημένη» και που εγκαταλείπει, πρέπει, όμως, να θυμόμαστε ότι είναι φυσιολογικό να λυγίζουμε πού και πού και να μην είμαστε τόσο αυστηρές με τον εαυτό μας.

Η συγκλονιστική εξομολογήση μιας μαμάς που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς  αντικαταθλιπτικά χάπια

“Σερτραλίνη/βενλαφαξίνη/σιταλοπράμη/μιρταζαπίνη/φλουοξετίνη/εσσιταλοπράμη/κλονοπίνη/μπουσπιρόνη/… η λίστα συνεχίζεται!

Εάν είστε αρκετά άτυχοι για να γνωρίζετε τι είναι αυτές οι δραστικές ουσίες , τότε δεν χρειάζεται να σας περιγράψω τι αφορά αυτή η ανάρτηση. Αλλά αν δεν το ξέρεις τότε θα σε ενημερώσω.

Τα αντικαταθλιπτικά είναι η λύση που επιτρέπει στους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν μια φυσιολογική καθημερινή ζωή. Αν και τις περισσότερες μέρες τους αφήνει κουρασμένους και χωρίς συναισθήματα.

Τρελό έτσι; Γιατί κάποιος να θέλει να νιώσει έτσι. Λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος.

Βλέπετε, κάποιοι άνθρωποι πάσχουν από κατάθλιψη και άγχος. Στον εγκέφαλό τους, δεν κάθεται καλά, κάτι φαίνεται διαφορετικό. Παρατηρούν μικρές διαφορές που οι ‘φυσιολογικοί’ άνθρωποι δεν θα παρατηρούσαν.

Κάπως έτσι είναι και η δική μου περίπτωση και χωρίς αυτά δεν θα μπορούσα να ζήσω ούτε για μια στιγμή.

Είμαι μια από αυτούς τους ανθρώπους που πιάνονται από το παραμικρό για να στραφούν εναντίον του ίδιου τους του εαυτού για να τον στοχοποιήσουν. Τίποτα από όσα κάνω δεν με ικανοποιεί και πάντα έχω δεύτερες σκέψεις.

Παρατηρώ αναρτήσεις γνωστών και φίλων και αν δω σε κάποια από αυτές που θεωρητικά είναι στα ενδιαφέροντα μου και το περιεχόμενό της με εκφράζει ότι δεν με έχουν ταγκάρει, αρχίζω να νιώθω άβολα.

Γιατί δεν με τάγκαραν και μένα; Μήπως δεν με θέλουν για φίλη; Μήπως είπα κάτι και τους στεναχώρησα και για αυτό “ξέχασαν” να με αναφέρουν στην ανάρτηση;

Το ίδιο συμβαίνει και όταν στέλνω μήνυμα. Αφού βλέπω ότι διαβάστηκε αυτό που έστειλα γιατί δεν μου απαντά ο παραλήπτης; Γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι;

Τα πάντα είναι υπό διερεύνηση και τίποτα δεν με ικανοποιεί…Γιατί μου μίλησε η τάδε έτσι; Γιατί δεν απάντησε στην κλήση μου το πρωί και μου τηλέφωνησε αργά το βράδυ;

Τελικά αυτή η ατάκα που μου είπαν και γέλασε η παρέα ήταν όντως χιούμορ ή ήταν ένας τρόπος για να με κοροιδέψουν χωρίς να το αντιληφθώ;

Μήπως δεν είμαι τόσο αρεστή στις παρέες όσο νόμιζα; Τι κάνω λάθος και δεν με συμπαθούν; Και αφού με συμπαθούν όπως λένε γιατί δεν μου το λένε συχνότερα και πρέπει να αναγκάζομαι να τους ρωτάω τι γνώμη έχουν για μένα;

Αυτή είναι η ψυχοσύνθεσή μου και δυστυχώς όλα όσα ανέφερα παραπάνω τα βιώνω σε όλη τους την έκταση στην καθημερινότητά μου. Όλα μου φταίνε και προπαντώς εγώ και ο εαυτός μου…

Πάντα με βρίσκω με αρνητικό πρόσημο – χωρίς κανένας να μου το έχει πει- εγώ το πιστεύω και μου αρκεί. Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις μου είναι μέρος της ζωής μου.

Κατακλύζομαι από αρνητικές σκέψεις και όλα νιώθω ότι γίνονται εις βάρος μου. Υποφέρω από αυπνίες, μένω με τις ώρες ξύπνια κάνοντας σκέψεις και απολογισμούς που με φορτίζουν…Σκέφτομαι τα ίδια ξανά και ξανά και πάντα με βρίσκω λάθος. 

Για αυτό λοιπόν μην με κρίνεις όταν ακούς όταν παίρνω αντικαταθλιπτικά. Τα χρειάζομαι όσο δεν φαντάζεσαι.

Ξέρω πότε έχω ξεπεράσει τα όρια και αυτά είναι το “φρένο” που επαναφέρουν στην τάξη.

Να ξέρεις ότι η μάχη με την κατάθλιψη είναι πολλά περισσότερα από όσα φαντάζεσαι και πίστεψέ με για όσους το ζούμε είναι ένας Γολγοθάς. ”

Πηγή: Love What Matters

Διαβάστε επίσης:

Ελένη Φουρέιρα – Αλμπέρτο Μποτία: Αυτό είναι το φύλο του μωρού που περιμένουν (video)

Μια υπέροχη τοιχογραφία μεταμόρφωσε σε έργο τέχνης το κτίριο αυτού του Δημοτικού Σχολείου!

Outdoor moms: Η Χριστίνα Φλαμπούρη “βγάζει” τις νέες μαμάδες στη φύση μαζί με τα μωρά τους!