Είναι ποτέ δυνατόν να χωρέσουν 50 χρόνια παιδικού θεάτρου μέσα σε 2 ώρες; Κι όμως, στην κουβέντα μας με την κ. Ξένια Καλογεροπούλου σχεδόν τα καταφέραμε. Και μαζί χωρέσαμε και πολλές στιγμές της ζωής της που, όπως όλες οι ζωές βέβαια, είχε μπόλικη ευτυχία, εκπλήξεις, λάμψη, μα και βαθύ πόνο. Τα τελευταία χρόνια δε η ίδια έχει να αντιμετωπίσει και τη μεγαλύτερη πρόκληση: Την απώλεια της όρασής της.

Στα 86 της χρόνια, η πολυαγαπημένη όλων μας Ξένια Καλογεροπούλου, διατηρεί κάτι από την όμορφη, γλυκιά ενζενί της δεκαετίας του ‘60 -μια παιδικότητα ζηλευτή και μια διορατικότητα μοναδική. Και παρά την πολύ δύσκολη πλέον καθημερινότητά της, τα όνειρα και οι στόχοι της δεν έχουν σβήσει. Έχει ακόμα πολλά να δώσει, σημαντικό έργο να ολοκληρώσει, “όσο ακόμα προλαβαίνει”, όπως η ίδια θα μας πει…

50 χρόνια Μικρή Πόρτα

Για το θεατρόφιλο κοινό, το θέατρο Πόρτα είναι κάτι σαν τόπος λατρείας, τον οποίον γνωρίσαμε ως παιδιά, όταν μας πήγαιναν οι γονείς μας, και στον οποίον επιστρέφουμε τώρα με τα δικά μας παιδιά. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ, όμως, να φανταστούμε την ιστορία του και τι χρειάστηκε από την κ. Καλογεροπούλου για να φτάσει ως εδώ.

“Η χρονιά αυτή είναι πάρα πολύ σημαντική για την Πόρτα -ειδικά για τη Μικρή Πόρτα, καθώς φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια. Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας που κάνω θέατρο για παιδιά και η αναγόρευσή μου ως επίτιμη διδάκτωρ πριν από λίγο καιρό στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με έκανε να σκεφτώ πολύ, να ανατρέξω σε αυτά τα χρόνια και να πάρω την απόφαση να τα γράψω σε βιβλίο. Η φετινή εξόρμηση της Πόρτας, λοιπόν, είναι ιδιαίτερα σημαντική και ελπίζω να τα πάμε καλά, γιατί έχουμε και ένα πολύ ωραίο πρόγραμμα: Έχουμε τον καινούργιο μας Νώε, έχουμε τον Μίλτο [βασισμένο στο τελευταίο, βραβευμένο βιβλίο της], μια παράσταση για παιδιά πρωτοσχολικής ηλικίας που θα παίζεται στο θέατρο αλλά και σε σχολεία, έχουμε την επανάληψη από πέρσι του ‘Πόσο κοστίζει να ζεις;’ και ένα καινούργιο έργο για το οποίο δεν μπορώ να σας πω πολλά, αλλά το πιστεύει ο Θωμάς [Μοσχόπουλος] και έχει πολύ καλό καστ.

Ξεκινάμε, λοιπόν, τον Οκτώβρη, σε τέσσερα ταμπλό, και ελπίζω ότι θα είναι μια ευχάριστη χρονιά. Για να δούμε πόσα θα μπορέσω κι εγώ να νιώσω από δίπλα.

Έτσι κι αλλιώς εγώ τώρα δεν μπορώ να χαρώ πολλά πράγματα, λόγω της όρασής μου…

Είναι μια χρονιά που με συγκινεί, μου φέρνει χαρά, και ανυπομονώ να… ακούσω.”

Η θρυλική ‘Οικογένεια Νώε’ επιστρέφει στην Πόρτα

Μοιάζει ιδανική η στιγμή για την επιστροφή της συγκεκριμένης παράστασης, έπειτα από δύο χρόνια εγκλεισμού εξαιτίας του κορωνοϊού, αφού ακόμα κι αν γράφτηκε πριν από 25 περίπου χρόνια, τα θέματα που πραγματεύεται μοιάζουν πιο επίκαιρα από ποτέ.

“Η επιστροφή αυτή είναι πολύ σημαντική για εμάς, γιατί αυτό το έργο το έχουμε αγαπήσει πάρα πολύ, και εμείς και οι θεατές. Ήταν ένας σταθμός για το θέατρο Πόρτα. Αυτή είναι η δεύτερη φορά που επαναλαμβάνεται, οπότε τώρα θα έχει πολλά νέα στοιχεία, και σκηνοθετικά και σκηνογραφικά.

Το έργο που γράψαμε με τον Θωμά ένα βράδυ στην Κοπεγχάγη, βασίζεται σε δύο ιδέες. Η μία είναι, ότι η Ιστορία της Κιβωτού είναι ένα πολύ ωραίο παραμύθι -μια οικογένεια να αρμενίζει πάνω στη θάλασσα και από κάτω να είναι οι πόλεις, τα σπίτια, τα δάση κλπ… Η άλλη έχει να κάνει με αυτό που συμβαίνει μέσα στην οικογένεια: όταν η μαμά και ο μπαμπάς δεν τα πάνε καλά και σκέφτονται να χωρίσουν, όταν το μεγαλύτερο παιδί ζηλεύει το μικρότερο αδερφάκι κ.λ.π. Συνηθισμένα γεγονότα που θα μπορούσαμε να τα κάνουμε όχι μέσα στην Κιβωτό, αλλά σε ένα Τριάρι. Όμως αυτό δεν μας άρεσε. Φανταστήκαμε, λοιπόν, μια οικογένεια κλεισμένη κάπου, με συνθήκες περίεργες, και επί τη ευκαιρία να εκτυλίσσονται οι σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και η σχέση με το περιβάλλον και τα ζώα. Θυμάμαι στην πρεμιέρα της παράστασης, το 1996, ο Ζυλ Ντασέν που ήταν εκεί, συγκινήθηκε τόσο από την ιστορία που έκλαιγε…”

Το “πιστεύω” της για το παιδικό θέατρο που λειτούργησε ως φάρος

Από το 1996, οπότε πρωτοανέβηκε η παράσταση, μέχρι σήμερα έχουν φυσικά αλλάξει πολλά στο παιδικό θέαμα, αλλά και στον τρόπο που ψυχαγωγούνται τα παιδιά. Πώς καταφέρνει το παιδικό θέατρο να συγκινεί τα παιδιά της ψηφιακής εποχής; Ποιο πιστεύει εκείνη πως είναι το μυστικό;

“Εμένα μου ήρθε να κάνω μια παράσταση για παιδιά μέσα στη Χούντα, το 1972, χωρίς να έχω ξαναδεί παιδικό θέατρο ποτέ στη ζωή μου. Ήθελα να κάνω κάτι ευχάριστο και πρωτότυπο. Όχι αμέσως, αλλά σταδιακά κατάλαβα ότι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Ήταν σε ένα διεθνές φεστιβάλ παιδικού θεάτρου, στο οποίο μας κάλεσαν αργότερα και εκεί είδα μια παράσταση ιταλική που μου άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία για το παιδικό θέατρο -και το θέατρο γενικότερα. Ύστερα από αυτό έγραψα τον Οδυσσεβάχ.

Ο Οδυσσεβάχ περιλαμβάνει όλα όσα πιστεύω για το παιδικό θέατρο:

Ένα έργο για παιδιά πρέπει να έχει ένα επίπεδο κατανοητό, αλλιώς βαριούνται αμέσως. Αλλά από πίσω πρέπει να έχει πάρα πολλά επίπεδα που άλλα να τα καταλαβαίνουν τα παιδιά, άλλα να τα προαισθάνονται… Να υπάρχει ένα βάθος, να υπάρχουν μυστικά. Αυτό, σκέφτηκα μετά, ότι είναι το μυστικό κάθε έργου τέχνης που έχει σημασία. Π.χ. οι αρχαίες τραγωδίες δεν έχουν μια απλή ιστορία και από πίσω βάθη απύθμενα; Το παιδί ό,τι πιάσει, με τον τρόπο του.

Αυτό το “πιστεύω” έγινε το μότο μου τα επόμενα χρόνια. Εξάλλου και στον έρωτα δεν είναι έτσι; Για να αγαπήσεις έναν άνθρωπο πρέπει να τον καταλάβεις. Αν τον καταλάβεις, όμως, 100% δεν θα τον ερωτευτείς…

“Δεν ξέρω να δίνω συμβουλές για παιδιά… ξέρω να παίζω με τα παιδιά”

Επιμένουμε, λίγο παραπάνω, σε αυτό. Τι θα ήθελε να πει στους γονείς; Τι θα τους συμβούλευε; Γιατί είναι τόσο σημαντικό το παιδικό θέατρο;

“Θα σου πω ένα παράδειγμα από τον ‘Νώε’. Στον ‘Νώε’ υπάρχει ένα ζώο, το χαχούνι, το οποίο παρόλο που είναι πάρα πολύ ωραίο, είναι μόνο του. Υπάρχει μόνο ένα χαχούνι -δεν έχει ζευγάρι, όπως τα υπόλοιπα ζώα. Και αυτό γιατί λόγω της ωραίας γούνας του, σκότωσαν το ζευγάρι του για να το κάνουν παλτό. Κάποια στιγμή το χαχούνι γερνάει και πεθαίνει. Ένα από τα παιδιά που παρακολούθησαν τότε την παράσταση έκανε μήνες να μιλήσει στον μπαμπά του, γιατί ήταν γουναράς…

Όταν ανεβάσαμε εμείς την ‘Πεντάμορφη και το Τέρας’ ήταν η εποχή που τα θέατρα ανέβαζαν παραστάσεις με εντυπωσιακά εφέ που θύμιζαν την τηλεόραση. Η δική μας παράσταση ήταν πιο ‘δωματίου’. Στο κοινό βρέθηκε τότε ένα κοριτσάκι που οι γονείς του το είχαν πάει σε πολλά τέτοια θέατρα. Όταν την ρώτησαν ποιο θέατρο της άρεσε περισσότερο, είπε ‘Εδώ. Γιατί εδώ με ακούγαν.’ Δηλαδή, είχαμε μια επικοινωνία άλλους είδους με αυτό το παιδί.

Μαζί με τα παραπάνω, αν κάνεις και ένα παιχνίδι με τα παιδιά αρχίζουν να ‘βγαίνουν’ σπουδαία πράγματα.”

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που την φέρνει τόσο κοντά με τα παιδιά; “Δεν ξέρω τι είναι… Ξέρω, όμως, να παίζω με τα παιδιά. Παλαιότερα μπορούσα να παίζω μαζί τους για ώρες, φανταστικά παιχνίδια που δεν ξέρω κι εγώ πώς μου έρχονταν. Είχα πάντα μια ικανότητα να συνεννοούμαι με τα παιδιά. Η αφήγηση μέσα από το εργαστήρι με έφερε κοντά τους και με βοήθησε να καταλάβω π.χ. πώς να λες ένα παραμύθι. Αυτό είναι, ότι δεν πρέπει να σκέφτεσαι τα λόγια. Πρέπει να αφήνουμε τα πράγματα ‘να γίνονται’…”

Υπογραμμίζει, πάντως, ότι “Λένε πολλοί ότι έκανα θέατρο για παιδιά επειδή δεν κατάφερα να κάνω εγώ παιδί. Καμία σχέση. Όταν ξεκινήσαμε για το Φεστιβάλ Βερολίνου, ήμουν έγκυος και το έχασα -έχασα πολλά ακόμα. Ήθελα πολύ ένα παιδάκι. Ήθελα να το έχω μαζί μου στις παραστάσεις…”

Τα μαθήματα στο Εργαστήρι θεάτρου Ξένια Καλογεροπούλου ξεκινούν…

“Τώρα που αρχίζουν οι εγγραφές είναι ευκαιρία να γράψει ένας γονιός το παιδί του στο εργαστήρι”, μας λέει η κ. Καλογεροπούλου, εξηγώντας πόσο ωφέλιμα είναι τα μαθήματα που γίνονται εκεί για την ψυχή των παιδιών μας, από τους εξαιρετικούς συνεργάτες της, πρωτίστως την Ιδρύτρια του εργαστηρίου και εκπαιδευτικός θεάτρου κ. Πέγκυ Στεφανίδου.

“Όταν τελείωνε η περσινή χρονιά στο εργαστήρι μου ζήτησαν να πάω και να μιλήσω με τους εφήβους για το θέμα της μοναξιάς και της μοναχικότητας. Πρόκειται για ένα θέμα που έχω ψάξει πολύ, οπότε μίλησα με τους εφήβους με τις οδηγίες της Γιάννας της Δεληγιάννη που κάνει τα προγράμματα του εργαστηρίου που σχετίζονται με το σινεμά. Στη συζήτηση πάνω μιλήσαμε για τον εγκλεισμό και από τη συζήτηση αυτή προέκυψε μια υπέροχη ταινία.

Το εργαστήρι είναι πολύ σημαντικό. Αυτοσχεδίασα κάποτε εκεί την ‘Αγγελίνα’ και αυτό έγινε βιβλίο. Και έτσι άρχισα να γράφω παιδικά βιβλία. Μέσα από το εργαστήρι απέκτησα την ιδιαίτερη σχέση μου με τα παιδιά.”

Η ίδια δεν παραλείπει να μας μιλήσει και για τον καθηγητή θεάτρου και καλό της φίλο Κρις Κούπερ, “ο οποίος έρχεται από την Αγγλία στην Ελλάδα από το 2004 και διδάσκει στα παιδιά μέσα από πολύ πρωτότυπα, καταπληκτικά παιχνίδια. Είχα παρακολουθήσει και εγώ ένα δικό του Masterclass και είχα εντυπωσιαστεί με τον τρόπο που δουλεύει με τα παιδιά. Εκείνη τη μέρα έκαναν την Κοκκινοσκουφίτσα και μοιράζοντας ρόλους λέει σε ένα μικρό κοριτσάκι ‘είσαι ο λύκος’. -’Δηλαδή, τι κάνω;’, ρωτά το κοριτσάκι. “Τίποτα. Είσαι ο λύκος” της λέει. Και τότε είδαμε μια μεταμόρφωση! Τη μικρή να παίρνει μια έκφραση πάρα πολύ ευγενική και ένα χαμόγελο κρυμμένης κακίας και το ένα χέρι της έγινε γαμψό… Τρελαθήκαμε. Μιλάμε για Πρωτάκια! Κι όμως μέσα στα παιδιά γίνονται σημαντικά πράγματα…”

“Πηδούσα καγκελόπορτες σε σχολεία για να φτάσει η Μικρή Πόρτα εδώ που είναι σήμερα”

Στο πλαίσιο της αναδρομής της στο παρελθόν, η κ. Καλογεροπούλου δεν σταματά να θυμάται στιγμές που, όπως λέει, θέλει να ξέρει ο κόσμος.

“Όλα αυτά τα χρόνια, για να μπορέσει να επιβιώσει η παράσταση που έπαιζε μόνο σαββατοκύριακα, πήγαινα όλη την εβδομάδα από σχολείο σε σχολείο, σε όλη την Ελλάδα, για να μιλήσω στους εκπαιδευτικούς και στα παιδιά για την παράσταση. Γέμιζα το αυτοκίνητό μου με διαφημιστικό υλικό, έπρεπε να πάω νωρίς με την προσευχή για να τους προλάβω, και μετά ήμουν όλη μέρα εκεί, πρωί και απόγευμα, για να μπορέσω να πλησιάσω τον διευθυντή και τους δασκάλους και να μου επιτρέψουν να μοιράσω λίγο υλικό. Αν ήταν διάλειμμα και η πόρτα ήταν ανοιχτή, κατάφερνα και χωνόμουν μέσα. Αν όχι, σκαρφάλωνα τις καγκελόπορτες, πηδούσα μέσα στο σχολείο, και έψαχνα στους σιωπηλούς διαδρόμους να βρω τον διευθυντή.

Φοβόμουν μην χτυπήσω λάθος πόρτα και με κατηγορήσουν, ότι διακόπτω το μάθημα. Κάποιοι διευθυντές με δεχόντουσαν καλά, με την έννοια ότι με ήξεραν από το σινεμά. Άλλοι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Ήταν μια διευθύντρια, μάλιστα, που μου είπε κάποτε ‘ποιος θα προστατεύσει τα παιδιά μας από εσάς!’. Ήξερε ποια είμαι, αλλά δεν καταλάβαινε τι κάνω.

Όταν άρχισε να βγαίνει η άδεια για να μπαίνω στα σχολεία, μου τη ζητούσαν -φωτοτυπία της άδειας! Κάποτε γύρισα όλη την Καλαμάτα με καταρρακτώδη βροχή, για να βρω φωτοτυπάδικο να πάω στο σχολείο την άδεια. Θέλω να πω, ότι έχω περάσει πολλά και κουραστικά και προσβλητικά για να μπορέσει να επιζήσει ο θίασος της Μικρής Πόρτας. Όταν μετακομίσαμε στην Πόρτα, άλλαξε το πράγμα και ερχόντουσαν πλέον τα σχολεία σε εμάς.

Μετά άρχισε να δουλεύει μαζί μας ο Θωμάς και αργότερα η Σοφία [Πάσχου] και κάναμε σπουδαίες παραστάσεις.

Καμαρώνω γι’αυτά που έχω προσφέρει και θέλω να ξέρει ο κόσμος τι τεράστια δυσκολία ήταν να φτάσει εδώ η Μικρή Πόρτα σήμερα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά μέχρι και τώρα”.

“Δεν αφορά την κ. Μενδώνη καθόλου το θέατρο”

“Περάσαμε, βέβαια, κάποιες εποχές πολύ σημαντικές”, συνεχίζει η κ. Καλογεροπούλου. “Η μία ήταν όταν ήταν υπουργός ο Μικρούτσικος, ο οποίος όχι μόνο τους παιδικούς, αλλά κάποιους θιάσους που θεωρούσε ότι αξίζουν, μας φώναξε και μας είπε ότι ‘δεν θα μου λέτε εσείς ευχαριστώ – εμείς είμαστε ευγνώμονες γι’αυτό που κάνετε’ και μας υποστήριζε, όχι μόνο οικονομικά, αν και μας έδωσε λεφτά να κάνουμε τη δουλειά μας άνετα όχι μίζερα, αλλά ήταν εκεί, παρών, στις πρεμιέρες, στις παραστάσεις και καμάρωνε γι’αυτό στο οποίο συμμετείχε. Ο Μικρούτσικος, μάλιστα, μας έβαλε -τους πιο σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου- να συνεργαστούμε και να γράψουμε ένα βιβλίο που το έλεγε ‘Εθνική πολιτική για το θέατρο’. Εργαστήκαμε πάρα πολύ σκληρά, βγήκε αυτό το βιβλίο και μετά το πετάξανε.

Ένας ακόμα σημαντικός άνθρωπος για εμάς ήταν ο Γιώργος Λούκος, με τον οποίον συνεργαστήκαμε καταπληκτικά. Εκείνος με έστελνε σε Φεστιβάλ του εξωτερικού για να διαλέγω ωραίες παραστάσεις για παιδιά και να τις φέρνω στην Ελλάδα.

Έκανε και η Διαμαντοπούλου κάποια πράγματα σημαντικά και αυτά τα ξεχάσαμε. Ό,τι καλό πάει να γίνει, διαλύεται.

Σήμερα το κράτος μας έχει επιχορηγήσει πολύ λίγο και γενικά δεν ενδιαφέρεται, δηλαδή δεν έχει έρθει ποτέ η κ. Μενδώνη να δει μια παράσταση, δικιά μας ή άλλη, δεν την αφορά καθόλου το θέατρο και αυτό είναι μια πίκρα μεγάλη για όλους”.

“Το απωθημένο μου ήταν ότι ήθελα να έχω σπουδάσει καλά – σπούδασα πολύ λάθος. Και τα σημαντικά τα μαθαίνω τώρα από τους νέους”

Επισημαίνουμε στην κ. Καλογεροπούλου, ότι τον κινηματογράφο, μέσα από τον οποίον έγινε γνωστή, τον εγκατέλειψε νωρίς. “Δεν είναι έτσι, γιατί ο κινηματογράφος μας εγκατέλειψε εκείνος. Αργότερα κατάλαβα, ότι όπως κάναμε τον κινηματογράφο τότε, δεν ήταν αυτό που ήθελα. Εγώ ήθελα μια ομαδική δουλειά, με πρόβα πολλή, με ψάξιμο. Αυτό δεν γινόταν. Ήταν άρπα κόλλα. Έλα, πες τα λόγια σου και πάμε παρακάτω. Αυτό που ήθελα το έζησα τώρα, μεγάλη, με το ‘Πριν τα Μεσάνυχτα’. Εκεί δούλεψα όπως θα ονειρευόμουν μια ζωή. Μεγάλη στιγμή για εμένα. Ήταν μια επιτυχία!

Έκανα, επίσης, πρόσφατα μια ταινία μικρού μήκους που μου άρεσε, είχα έναν μικρό ρόλο, μαζί με τον Μιχάλη Σαράντη. Αν ήμουν νεώτερη θα προλάβαινα να κάνω πράγματα ενδιαφέροντα στο σινεμά. Τότε δεν ήταν ενδιαφέροντα. Μερικά τα διασκέδασα, αλλά δεν ήταν αυτό που με ενδιέφερε.

Εγώ ήθελα να πάω στο Τέχνης, είπαν κακά πράγματα στον μπαμπά μου για το Τέχνης και με έστειλαν στην Αγγλία όπου δεν έμαθα τίποτα… Ήταν υποστηρικτικοί οι γονείς μου, αλλά χωρίς να καταλαβαίνουν και πολλά. Ο πατέρας μου π.χ. ερχόταν στα γυρίσματα, αλλά δεν μου έλεγε ένα σχόλιο, κάτι για το πώς παίζω. Τα πρώτα μου χρόνια, λοιπόν, δεν ωφελήθηκα. Τα έμαθα από τους νεώτερους ανθρώπους αργότερα. Και τώρα που ξέρω πώς, είναι λίγο αργά. Κατάλαβα νωρίς, πάντως, ότι δεν με ενδιαφέρει να παίζω πρώτους ρόλους”.

Από το σκοτάδι στο… φως!

Το καλοκαίρι πέρασε δύσκολα για την κ. Καλογεροπούλου. Η όρασή της, η οποία έχει επιδεινωθεί σημαντικά τον τελευταίο χρόνο, δεν της επέτρεψε να απολαύσει τις διακοπές στο αγαπημένο της εξοχικό, στις Μηλιές Πηλίου, και αυτό της δημιούργησε θλίψη. Ανυπομονεί, όμως, για τη νέα θεατρική σεζόν, ενώ έχει και έναν σημαντικό στόχο για το μέλλον.

“Τώρα προσπαθούμε να πιάσουμε ξανά τον ‘Θείο Βάνια’ που η πανδημία μας ‘έκοψε’. Χαίρομαι πολύ που συμμετέχω σε αυτή την δουλειά, γιατί τόσο ο θίασος όσο και η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, αλλά δυσκολεύομαι πολύ γιατί δεν είναι ευχάριστο να παίζεις και να μην μπορείς να δεις τον ηθοποιό.

Από εκεί και πέρα, είναι πολύ σημαντικό για εμένα να κάνω αυτό το βιβλίο για τα 50 χρόνια της Μικρής Πόρτας. Θα λέγεται ‘Πριν τα ξεχάσω – Μισός αιώνας θέατρο για παιδιά’. Μιλάμε για μισό αιώνα! Είναι σα να έχω στο μυαλό μου διάφορα φωτάκια που τρεμοσβήνουν. Όταν, όμως, ανάβουν θυμάμαι πράγματα 50 ετών! Και θέλω όλα αυτά να τα γράψω. Πρέπει να αναφέρω όλες αυτές τις στιγμές που έχουμε ζήσει με τα παιδιά, να καταλάβει ο κόσμος τι ξεκλειδώνει το θέατρο στην ψυχή τους. Ψάχνω να βρω ποιος θα με βοηθήσει, γιατί δεν βλέπω, αλλά είναι πολλή δουλειά. Έχω ήδη την εισαγωγή, στην οποία με βοήθησε η Μαρία Παπαγιάννη, αλλά δεν μπορούν οι άνθρωποι που έχουν 100 άλλες δουλειές να ασχολούνται με εμένα. Περιμένω από το Πανεπιστήμιο, να εγκριθούν λέει κάποια κονδύλια για να προχωρήσω, αλλά εγώ δεν έχω πολύ χρόνο πλέον…

Όσο για το θέατρο Πόρτα; “Τώρα υπάρχει ένα επιτελείο εξαιρετικό από νέους ανθρώπους και έχει ένα μέλλον το θέατρο που έχω παραδώσει στον Θωμά. Μου λένε γιατί δεν το νοίκιαζες, να βγάζεις λεφτά. Εγώ, όμως, δεν θέλω. Θέλω όσο ζήσω ακόμη, που δεν θα είναι και πολύ γιατί κλείνω τα 86, αυτό το θέατρο να υπάρχει -ακόμα κι αν δεν μπορώ να το βλέπω. Θέλω να το ακούω, να το αισθάνομαι και να γίνεται η δουλειά, όπως την πιστεύω εγώ, όπως την πιστεύει ο Θωμάς που έχει πάρα πολύ σεβαστεί και πονέσει για όλη αυτή την ιστορία”.

Τι θέλει σήμερα η Ξένια Καλογεροπούλου για να είναι ευτυχισμένη;

“Οπωσδήποτε σήμερα έχω μοναξιά, γιατί ένας άνθρωπος γέρος και τυφλός δεν μπορεί να έχει την απαίτηση οι άλλοι, που έχουν τη ζωή τους και τις δουλειές τους, να ασχολούνται μαζί του. Ακούω βιβλία και ειδήσεις [‘οι ειδήσεις σου φτιάχνουν το κέφι’, μας λέει γελώντας]…

Θέλω να προλάβω να κάνω το βιβλίο μου. Και μετά θα μου άρεσε να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω… Δεν το λέω δραματικά, αλλά είναι δύσκολη η ζωή όταν δεν βλέπεις.

Είμαι, βέβαια, πάρα πολύ χαρούμενη όταν έρχονται οι φίλοι μου και μου κάνουν παρέα. Ο Θωμάς, που είναι σαν γιος μου, η Μελίτα η Κούρκουλου που είναι κολλητή μου, ο Κρις που είναι στην Αγγλία, αλλά όταν έρχεται εδώ κάνουμε πολύ καλή παρέα, η Γιάννα η Δεληγιάννη και οι άνθρωποι που κάνουμε παραστάσεις μαζί είναι κοντά μου, αλλά απλώς δεν έχουν πάντα τον καιρό. Ένα τηλέφωνο για εμένα, πάντως, είναι σημαντικό…”

Αποχαιρετάμε την κ. Καλογεροπούλου δίνοντας μαζί της επόμενο ραντεβού για τα μέσα Οκτωβρίου, στην πρεμιέρα της “Οικογένειας Νώε” στο Πόρτα, αλλά και στον “Θείο Βάνια” στο Προσκήνιο.

Φεύγω από το σπίτι της γεμάτη -χορτασμένη από μαθήματα και ιδέες. Καθώς επιστρέφω στο γραφείο ανατρέχω στην κουβέντα μας -παραπάνω διαβάζετε μόνο ένα μέρος αυτής- και προσπαθώ να στραγγίξω σε ένα απόσταγμα το μυστικό της. Γιατί την αγαπάμε τόσο πολύ; Γιατί κερδίζει 50 χρόνια τώρα τα παιδιά;

Χρόνος, εμβάθυνση και παιχνίδι είναι η απάντηση. Αυτό είναι το μυστικό της. Αυτά είναι τα “επίπεδα” για τα οποία μου μιλούσε στο “πιστεύω” της. Χρόνος, εμβάθυνση και παιχνίδι.