Δεν θα μπούμε στη διαδικασία ούτε να εξηγήσουμε γιατί καθιερώθηκε η σημερινή ημέρα ως Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, ούτε τι μηνύματα θέλει ο ΟΗΕ να μεταφέρει μέσω αυτής. Οι θεωρίες έχουν ξεπεραστεί. Το προσφυγικό είναι ένα ζήτημα που, ειδικά τα τελευταία χρόνια, μας απασχολεί άμεσα και που, αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για να το σταματήσουμε -εννοώντας να σταματήσουμε τον πόλεμο στις χώρες της Μέσης Ανατολής, όχι να κλείσουμε τα σύνορα και να αφήνουμε τους ανθρώπους να θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο- οφείλουμε, αν θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε άνθρωποι, να το αντιμετωπίζουμε με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο.
Κι αν τα χρήματα ή τα είδη πρώτης (και δεύτερης) ανάγκης δεν μας περισσεύουν για τους ανθρώπους αυτούς που βρέθηκαν στη χώρα μας αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα, ας ψάξουμε λίγο στα πατάρια της καρδιάς μας και ίσως βρούμε λίγη περισσευούμενη ανθρωπιά. Λίγη ενσυναίσθηση…
Η βραβευμένη Αμερικανίδα συγγραφέας L.R. Knost, με αφορμή το «δικό τους» μεταναστευτικό ζήτημα, το κλείσιμο των συνόρων από το Μεξικό στην αμερικανική επικράτεια και το γεγονός, ότι τα παιδιά των μεταναστών χωρίζονται από τους γονείς τους όταν συλλαμβάνονται να περνούν λαθραία στις ΗΠΑ μέσω του Μεξικό (φωτο), έγραψε ένα κείμενο που έλαβε χιλιάδες κοινοποιήσεις.
Πρόκειται για απαντήσεις σε σχόλια αναγνωστών της, οι οποίες έχουν παγκόσμιο χαρακτήρα. Πρόκειται, δηλαδή, για απαντήσεις που θα μπορούσαν να δοθούν στον κάθε έναν που θεωρεί τις ζωές των προσφύγων λιγότερο σημαντικές από τη δική του. Εμπνευσμένοι, λοιπόν, από την L.R. Knost, συγκεντρώνουμε παρακάτω τις δικές μας απαντήσεις σε όσα σας απασχολούν σχετικά με τους πρόσφυγες στη χώρα μας:
«Να επιστρέψουν εκεί από όπου ήρθαν αν δεν θέλουν να τους βρίσκουν τέτοιες συμφορές στις χώρες που φτάνουν»
Πρόκειται για ανθρώπους, πολλοί από αυτούς γονείς, που προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους από τον θάνατο, από την πείνα και την απόλυτη φτώχια. Δεν θα κάνατε το ίδιο για τα δικά σας παιδιά;
«Είναι παράνομοι. Παραβιάζουν τον νόμο. Και οι Έλληνες υποφέρουν και απειλούνται από την πείνα και τη φτώχεια. Δεν είμαστε σε καλύτερη μοίρα…»
Οι άνθρωποι αυτοί αναζητούν άσυλο και η Ελλάδα είναι μία από τις χώρες που χορηγεί άσυλο. Σύμφωνα με το Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής «Οι υποχρεώσεις παροχής διεθνούς προστασίας πηγάζουν από διεθνείς συμβάσεις, το ευρωπαϊκό δίκαιο αλλά και εθνικούς κανόνες,[3] που με τη σειρά τους αποτυπώνουν και ενσωματώνουν πανάρχαιες αξίες για την προστασία του «ξένου» από τον κίνδυνο.»
«Και τι θα γίνει πια; Πού θα τους βάλουμε όλους; Θα πλημμυρίσουμε!»
Στόχος αυτών των ανθρώπων δεν είναι να παραμείνουν στην χώρα μας για πάντα. Πάγιο αίτημα όλων σχεδόν είναι να τους δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους σε χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης, όπου πολλοί έχουν συγγενείς. Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να κάνουν αίτηση ασύλου, η εξέταση της οποίας καθυστερεί πάρα πολύ, όποτε αναγκάζονται να περιμένουν και να διαμένουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε καταυλισμούς, κέντρα κράτησης (αν κριθούν παράνομοι) ή ακόμα και άστεγοι σε πάρκα. Πραγματικά ΔΕΝ είναι αυτή η ζωή που θέλουν…
«Γιατί να βοηθάω τους ξένους; Έχουμε και Έλληνες που χρειάζονται τη βοήθειά μας.»
Γιατί πάνω απ’όλα είμαστε άνθρωποι. Γιατί θέλουμε να λέμε ότι είμαστε ένας πολιτισμένος λαός. Γιατί καλώς ή κακώς βρεθήκαμε στον δρόμο τους. Γιατί υπήρξαμε και εμείς, οι γονείς και οι παππούδες μας, πρόσφυγες και μετανάστες πριν από 50 – 70 χρόνια, και επειδή κάποιοι μας δέχτηκαν και μας έδωσαν δουλειά επιβιώσαμε. Γιατί αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, οφείλουμε να αγαπάμε αλλήλους…
«Χρειάζεται να φροντίσουμε πρώτα απ’όλα τη χώρα μας»
Η βάση κάθε χώρας είναι ο άνθρωπος. Η βάση κάθε πολιτισμού είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Όταν αδιαφορήσουμε για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, για να επικεντρωθούμε στο προσωπικό μας όφελος είμαστε ένας πολιτισμός… χαμένος.
