Με αφορμή την συμπλήρωση ενός μήνα που τα σχολεία έκλεισαν αναγκαστικά λόγω κορωνοϊού ο δάσκαλος Δημοτικού Σχολείου στο Κερατσίνι, Μάριος Μάζαρης, έγραψε ένα υπέροχο κείμενο όπου μοιράζεται με τους διαδικτυακούς του φίλους τα “μαθήματα” που αποκόμισε από την αποχή από την δια ζώσης διδασκαλία και την φυσική παρουσία των μαθητών του.
Ο κ. Μάζαρης ήταν από τους πρώτους δασκάλους που εφάρμοσε την εξ αποστάσεως διδασκαλία πριν καν την εισηγηθεί το Υπουργείο Παιδείας, καθώς ανέλαβε την πρωτοβουλία να διδάσκει καθημερινά τους 23 μαθητές του μέσω Viber.
Στο κείμενο που ακολουθεί παρατίθεται οι σκέψεις του δασκάλου:
Αυτά είναι τα 15 πράγματα που μου έμαθε ένας μήνας κλειστών σχολείων
-Η τσάντα των μαθητών ήταν αδικαιολόγητα βαριά. Τα πιο σημαντικά πράγματα χωράνε σε ένα ?, δυο μάτια και μια οθόνη. Του μυαλού, ακόμα καλύτερα.
-Η καλημέρα που θα ανταλλάξεις με τους μαθητές σου είναι ένα από τα πιο γλυκά πράγματα για να ξεκινήσεις τη μέρα σου. Την αναζητώ ακόμα.☀️
-Οι φωνές των παιδιών, όσο δυνατές κι αν είναι, είναι σχεδόν πάντα χαρούμενες.
-Τα αυτοκόλλητα μέσω Διαδικτύου αντικαθιστούν άτσαλα τα χαμόγελα και τα πειράγματα από κοντά. ?
-Τα «παιδιά» συνεχίζουν να είναι παιδιά μου έστω κι από μακριά. Η σχέση γίνεται συγγενική χωρίς να το καταλάβεις.
-Τα παιδιά ψάχνουν τρόπους να γυμναστούν, να τρέξουν, να παίξουν με τους φίλους τους και με τον δάσκαλο τους, όχι φωτοτυπίες με e-mail. ⚽️
-Οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύουν το “Τι μάθατε σήμερα στο σχολείο” με το “Πού είστε στην ύλη”. Το ίδιο το υπουργείο υπονομεύει τη σχέση δασκάλων και μαθητών, είτε είμαστε κοντά τους, είτε μακριά τους.
-Οι περισσότεροι δάσκαλοι μπερδεύουν την εξ αποστάσεως μάθηση με το Ανοίξτε μια οθόνη να με βλέπετε να μιλάω. Δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές.
-Οι περισσότεροι μαθητές ζητούν αγκαλιά από τους δασκάλους που δεν επιτρέπεται να τους δώσουν.
-Το σχολείο θα ήταν αλλιώς χωρίς φωτοτυπικά μηχανήματα, όπως και οι δάσκαλοι θα ήταν αλλιώς χωρίς μαθητές.
-Η σχολική τάξη δεν είναι τέσσερις τοίχοι, είναι μια σχέση εμπιστοσύνης που προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκη και γι’ αυτό και αντέχει.
-Η δημιουργικότητα που το σχολείο πνιγεί, βρίσκει τώρα ευκαιρία να βγει. Σαν χαραμάδα στο τσιμέντο. ?
-Πολλοί γονείς γνωρίζουν τώρα τα παιδιά τους, ενώ άλλοι τώρα τα χαίρονται περισσότερο.
-Η φαντασία των παιδιών δεν έχει ανάγκη τους δασκάλους, έχει ανάγκη όμως να μην την θαμπώνουμε.
Όταν επιστρέψουμε, θα κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί. Δώστε σημασία σε ό,τι έχει σημασία. ❤️
Αυτό είναι το post του δασκάλου
https://www.facebook.com/marius.ad.libitum/posts/10215919920131285
