O Βασίλης Αλεξάκης, είναι από τους λίγους σύγχρονους Ελληνες συγγραφείς µε τόσο µεγάλη διεθνή αναγνώριση. Είναι πολυβραβευµένος και πολυµεταφρασµένος και ζει στο Παρίσι και στην Αθήνα. Η συνέντευξη δόθηκε µε αφορµή την πρόσφατη έκδοση του βιβλίου του για παιδιά µε τίτλο «Γιατί κλαις;» (εκδ. Μεταίχµιο), µε το οποίο αναδεικνύει προβλήµατα στη διαµόρφωση της παιδικής προσωπικότητας.
Με την ιστορία σας σκιαγραφείτε µια σύγχρονη µητέρα που πνίγει την προσωπικότητα του παιδιού της. Πού νοµίζετε ότι οφείλεται αυτή η συµπεριφορά; Πιστεύετε ότι τείνει να πάρει ανησυχητικές διαστάσεις στην εποχή µας;
Το βιβλίο είναι µάλλον πολιτικό. ∆ιότι είναι το θέµα του πώς µεγαλώνουν τα παιδιά. Έχω την εντύπωση, δυστυχώς, όχι µόνο εδώ αλλά και στη Γαλλία, ότι η οικογένεια και το σχολείο τείνουν να τα πνίξουν. Τα παιδιά γίνονται ευνουχισµένα πλάσµατα τα οποία θα είναι σε εξάρτηση µονίµως από τη µαµά τους, από την οικογένεια. Βλέπετε τι γίνεται: το όνειρο κάθε οικογένειας είναι να χτίσουν ένα τριώροφο και να ζήσουν όλη τους τη ζωή εκεί µέσα. ∆ηλαδή όλοι οι Έλληνες θέλουν να πεθάνουν µαζί; Τι είναι αυτό το πράγµα; Αυτή η τεράστια ανωµαλία θεωρείται ιδανική για πάρα πολύ κόσµο. Εδώ πέρα έχουµε να αντιµετωπίσουµε ένα πρόβληµα κοινωνικό και πολιτικό. Επειδή αυτά τα παιδιά µεθαύριο θα δεχτούν χωρίς πολύ µεγάλη δυσκολία -όπως τη δέχτηκαν το ’67- µια χούντα. Και είναι ένα στοιχείο της καθυστέρησης της κοινωνίας µας που µε κάνει να αγανακτώ πάρα πολύ. Μαθαίνουν οι άνθρωποι από µικροί να µην αντιδρούν, να δέχονται ένα καπέλωµα. Γίνοµαι έξω φρενών όταν ακούω µανάδες συνεχώς να τηλεφωνούν µε τα κινητά στα παιδιά τους, να ξέρουν κάθε στιγµή πού βρίσκονται. Και µιλάµε για παιδιά τα οποία είναι 15 χρονών. Πιστεύω ότι στο θέµα της οικογένειας είµαστε µια γυναικοκρατούµενη κοινωνία. Οι µπαµπάδες είναι κυρίως τεµπέληδες, δεν συµµετέχουν.
Μέσα από τον λόγο της µητέρας διακρίνει ο αναγνώστης το φαινοµενικό ενδιαφέρον για το παιδί της και τη λεκτική και ψυχολογική βία που του ασκεί. Ποια υπήρξε η βαθύτερη πρόθεσή σας µέσα από αυτό το (τελικά όχι και τόσο παιδικό) βιβλίο;
Η πρόθεσή µου είναι να αντιδράσουν οι µεγάλοι, να αντιδράσουν οι µαµάδες. Μια στιγµή να σκεφτούν ότι υπερβάλλουν, ότι κάνουν κακό στο παιδί. ∆ηλαδή δεν µπορεί µια µάνα και ένας πατέρας να έχουν άλλη φιλοδοξία από το να γίνει το παιδί τους ένα ανεξάρτητο άτοµο. Και µε την καταπίεση τα παιδιά δεν γίνονται ανεξάρτητα άτοµα.
Μήπως όµως στην εποχή µας υπάρχει και ένας ακόµα κίνδυνος; Στην προσπάθεια να αποφευχθούν ανεπιθύµητες συµπεριφορές επιβολής, να χάνονται το µέτρο και η πειθαρχία;
Εάν αφήσουµε τα παιδιά ελεύθερα, ο κίνδυνος είναι µικρότερος από το να τα καταπιέζουµε, όπως κάνουµε. ∆εν θα µε τρόµαζε µια µάνα η οποία δεν θα έπαιρνε όλη την ώρα το παιδάκι της στην αγκαλιά – µιλάω ακόµα και για πολύ µικρές ηλικίες. Από εκεί ξεκινάει: κλαίει το παιδί, αµέσως αγκαλιές και χάδια. Άσε το παιδί να κλάψει λίγο µόνο του, να µάθει να διαχειρίζεται τον πόνο του. Να µη µάθει από µικρό να αναζητάει πάντα τη λύση έξω, ενώ µπορεί να την έχει µέσα του. Πρέπει να το µάθει αυτό το πράγµα το παιδί: ότι µπορεί να κάνει πάρα πολλά µόνο του.
Πώς βλέπετε τα πράγµατα στις µέρες µας; Ποιο θεωρείτε ότι είναι το µεγαλύτερο πρόβληµα της ελληνικής κοινωνίας σε αυτήν τη συγκυρία;
Η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Πρέπει να διδαχτούµε ότι έχει σηµασία για όλους µας το κοινό καλό. Η Ελλάδα είναι διαιρεµένη σε οικογένειες, η καθεµία κοιτάζει τα συµφέροντά της και από κει και πέρα υπάρχουν η αδιαφορία και η απόρριψη. Ένα ακόµη µεγάλο πρόβληµα είναι η παιδεία. Εγώ θα ήθελα να εισαχθεί η λέξη φαντασία στα σχολεία. Θα ήθελα να βάζουν στα παιδιά να γράφουν ό,τι θέλουν ελεύθερα. Πιστεύω ότι είναι απαραίτητη µια τελείως νέα αντιµετώπιση του εκπαιδευτικού συστήµατος και να προχωρήσει αποφασιστικά ο διαχωρισµός Εκκλησίας – Κράτους. Να φύγει επιτέλους η Εκκλησία από το υπουργείο Παιδείας. Τι δουλειά έχει εκεί; Απ’ τη µια να λέµε στα παιδιά ότι τον άνθρωπο τον έπλασε ο Θεός και απ’ την άλλη ότι είναι προϊόν εξέλιξης; Πώς συµβιβάζονται αυτά τα πράγµατα;
Πηγή: Ethnos.gr
