Οι γονείς της παντρεύτηκαν μικροί κι έγιναν παππούδες εξίσου σε νεαρότερη ηλικία από το μέσο όρο. Μία μητέρα περιγράφει το πόσο ευλογημένη νιώθει που οι γονείς της είναι ακμαίοι και δραστήριοι για να ασχολούνται με τα τέσσερα παιδιά της. Κι ακόμη κι αν σκέφτεται πως η ίδια δεν θα το καταφέρει αυτό για τα δικά της παιδιά, περιγράφει την ιστορία της και επαναλαμβάνει το πόσο τυχερή είναι.
«Η μητέρα μου με γέννησε, όταν ήταν 18 ετών, πρωτοετής στο πανεπιστήμιο. Για πολύ καιρό πάλευε με συναισθήματα ντροπής και μίας κάποιας περιέργειας, αφού προσπαθούσε να συμπορευτεί ως μητέρα με άλλες γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας και εμπειρίας από εκείνη.
Για πολλά χρόνια, ένιωθε, ότι η νεότητά της αποτελούσε μειονέκτημα και προσπαθούσε να την κρύψει ως ένα βαθμό. Ωστόσο, σήμερα δέκα χρόνια αφότου απέκτησα το πρώτο από τα τέσερα παιδιά μου, εκείνη και ο πατέρας μου ζουν την καλύτερη φάση της ζωής τους, καθώς είναι δραστήριοι και παππούδες χωρίς σωματικά προβλήματα. Η νεότητά τους είναι θείο δώρο και θα είμαι για πάντα ευγνώμων.
Είναι δώρο, κυρίως, επειδή εγώ αποφάσισα να αποκτήσω τέσσερα υπέροχα αγριμάκια. Εννοώ, με ένα ή δύο παιδιά μπορείς να τους τα αφήσεις και να ξέρεις, ότι θα επιβιώσουν. Αλλά τέσσερα; Οι γονείς μου μπορούν να κυνηγούν το νηπιάκι μου πάνω κάτω στο γήπεδο, να παίζουν μαζί τους στη θάλασσα και να τρέχουν πίσω τους, όταν αυτά γυρνούν με το πατίνι στη γειτονιά και χωρίς να κουράζονται. Και, όταν εγώ τους βλέπω να είναι τόσο δραστήριοι, αυτό μου υπενθυμίζει πόσο τυχερή είμαι.
Την ίδια στιγμή, αυτή η μικρή διαφορά ηλικίας μας έχει λειτουργήσει πολύ θετικά στη σχέση μου με την μητέρα μου. Είναι διασκεδαστική, ανεξάρτητη και λατρεύει να κάνει πολλά πράγματα, που κάνω κι εγώ. Πηγαίνουμε για περπάτημα μαζί, συζητάμε για τις ίδιες εκδηλώσεις και μας αρέσει να απολαμβάνουμε βόλτες στην πόλη για δείπνο ή ψώνια. Είναι εντελώς μέσα στο πνεύμα της σύγχρονης εποχής και επικοινωνούμε σαν να είμαστε κολλητές φίλες, ενώ ταυτόχρονα με τροφοδοτεί με τις μητρικές συμβουλές της.
Ο πατέρας μου, επίσης, είναι πολύ νεότερος από τους πατεράδες των φίλων μου. Έχουμε το ίδιο χιούμορ, με αφήνει να του ψωνίζω ρούχα και αγαπά να ακούει Dua Lipa στο Spotify. Ενώ οι μαμπάδες των φίλων μου είναι γλυκά μπερδεμένοι με το τελευταίας τεχνολογίας κινητό τους τηλέφωνο, ο δικός μου μού στέλνει αγαπημένα του βίντεο από το TikTok, πολλές φορές με σαρκαστικά σχόλια και emoji.
Και ως παππούς, μπορεί να αντεπεξέρχεται και στους δύο κόσμους, επειδή κάνει τα παραδοσιακά πράγματα που κάνουν οι παππούδες για τα εγγόνια τους, όπως να παίζουν χαρτιά ή να διαβάζουν παραμύθια και βιβλία, αλλά μπορεί επίσης, να παίζει μαζί τους video games ή να πηγαίνει βόλτες με κάποιο από αυτά στους ώμους του.
Καθώς κοιτώ το μέλλον, έχω την ελπίδα, ότι η νιότη τους, θα τους επιτρέψει να είναι κοντά μας για πολλές από τις μελλοντικές μας στιγμές. Αποφοιτήσεις, γάμους, δισέγγονα. Θα ήθελα όλα να τα ζήσουμε μαζί.
Μερικές φορές, νιώθω μία θλίψη γνωρίζοντας, ότι δεν θα έχω την ίδια γιαγιαδίστικη ιστορία, καθώς η ανατροφή των δικών μου παιδιών, ξεκίνησε μία δεκαετία μετά από τη δική της. Θυμάμαι να κάθομαι στο κρεβάτι του μαιευτηρίου, όταν γέννησα το τέταρτο παιδί μου. Τα άλλα τρία ήταν με τους γονείς μου. Και καθώς κοιτούσα τη μικρότερη κορούλα μου, αναρωτιόμουν, αν θα μπορούσα να το κάνω εγώ για εκείνη κάποια μέρα.
Συνειδητοποίησα, ότι αν κάνει κάποια μέρα παιδιά, εγώ θα είμαι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι η μητέρα μου τώρα. Έφερα στο μυαλό μου τη σκηνή, που θα δείχνει αρκετά διαφορετική, που μπορεί να κινούμαι λίγο πιο αργά και να έχω λιγότερη ενέργεια. Όμως, αντί να μένω σε αυτή τη σκέψη, ότι δεν θα είμαι μία νέα γιαγιά, αποφάσισα να συνεχίσω να σκέφτομαι πόσο τρελά τυχερή είμαι που το έζησαν αυτό τα παιδιά μου. Και ποιος ξέρει, ίσως καταλήξω να είμαι πιο μοντέρνα και πιο ευκίνητη 80χρονη. Τουλάχιστον το ελπίζω!»
Διαβάστε επίσης:
Να στείλω το παιδί διακοπές στο χωριό με τους παππούδες ή… θα το κακομάθουν;
