Μία «εμπειρία εγκλεισμού» που δίνει μαθήματα
To μόνο πράγμα που συνδέει κάθε μικροσκοπικό δωματιάκι στο «Εργοστάσιο Ευτυχίας» με τον έξω κόσμο είναι μία μικρή τρύπα στην πόρτα για το φαγητό. Ούτε τηλέφωνα ή laptop επιτρέπονται μέσα σε αυτά τα κελιά, τα οποία δεν είναι μεγαλύτερα σε μέγεθος από μία ντουλάπα και οι ένοικοί τους έχουν για παρέα μόνο άδειους τοίχους.
Οφείλουν να φορούν μπλε στολές φυλακής, χωρίς όμως να είναι κρατούμενοι, κι έχουν φτάσει στο κέντρο της Νότιας Κορέας για μία «εμπειρία εγκλεισμού».
Όπως σημειώνει το BBC, περισσότεροι από αυτούς βρίσκονται εκεί επειδή αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα παιδιά τους τα οποία έχουν απομονωθεί πλήρως από την κοινωνία. Η πρωτοβουλία αυτή αποσκοπεί στη γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των γονέων και των απομονωμένων παιδιών τους.
Τη δεκαετία του ’90 στην Ιαπωνία παρατηρήθηκε ένα φιανόμενο που ονομάστηκε σύνδρομο hikikomori, μία κατάσταση, κατά την οποία μοναχική έφηβοι και ενήλικες αποσύρονται από την κοινωνία, επιλέγοντας τον εγκλεισμό και την απομόνωση.
Πέρυσι, μία έκθεση του νοτιοκορεατικού Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας σε 15.000 άτομα ηλικίας 19 έως 34 ετών διαπίστωσε ότι πάνω από το 5% των ερωτηθέντων ήταν κοινωνικά απομονωμένοι. Εάν ισχύει το ίδιο και για τον ευρύτερο πληθυσμό της χώρας, τότε περίπου 540.000 άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση.
Από τον Απρίλιο, οι γονείς συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα διάρκειας 13 εβδομάδων που χρηματοδοτείται και διεξάγεται από μη κυβερνητικές οργανώσεις, το Ίδρυμα Νεολαίας της Κορέας και το Κέντρο Αποκατάστασης Γαλάζιων Φαλαινών. Στόχος του προγράμματος είναι να μάθουν οι γονείς πώς να επικοινωνούν καλύτερα με τα παιδιά τους.
«Συναισθηματική φυλακή»
Η Jin Young-hae αποφάσισε να συμμετάσχει στο εν λόγω πρόγραμμα προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα τη συναισθηματική κατάσταση του 24χρονου γιού της ο οποίος ζει απομονωμένος στο δωμάτιο του εδώ και τρία χρόνια.
«Αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος… είναι οδυνηρό να το σκέφτομαι. Αλλά καθώς άρχισα να προβληματίζομαι, απέκτησα κάποια διαύγεια», δήλωσε στο BBC η 50χρονη.
Όταν πήγαινε ακόμη στο σχολείο ο γιός της αρρώσταινε συχνά, πάλευε να διατηρήσει φιλίες και τελικά ανέπτυξε μια διατροφική διαταραχή. Μετά από ένα εξάμηνο στο πανεπιστήμιο αποφάσισε να απομονωθεί εντελώς στο δωμάτιό του.
«Απροθυμία να μιλήσει»
Παρόλο που το άγχος, οι δυσκολίες στις σχέσεις με την οικογένεια και τους φίλους του και το γεγονός ότι δεν έγινε δεκτός σε ένα κορυφαίο πανεπιστήμιο μπορεί να τον επηρέασαν, παραμένει απρόθυμος να της μιλήσει για το τι πραγματικά του συμβαίνει.
Όταν η Jin πήγε στο Happiness Factory διάβασε τις σημειώσεις που είχαν γράψει άλλοι απομονωμένοι νέοι.
«Όταν διάβασα αυτές τις σημειώσεις συνειδητοποίησα ότι σιωπά για να προστατεύσει τον εαυτό του επειδή κανείς δεν τον καταλαβαίνει», είπε η μητέρα του.
Η Park Han-sil αποφάσισε να πάει στο κέντρο επειδή ο 26χρονος γιος της ζει αποκομμένος από τον έξω κόσμο τα τελευταία επτά χρόνια. Η μητέρα του τον πήγε σε ψυχολόγο και σε γιατρούς – αλλά εκείνος αρνήθηκε να πάρει τα φάρμακα που του συνταγογραφήθηκαν και απέκτησε εμμονή με τα βιντεοπαιχνίδια.
Διαπροσωπικές σχέσεις και τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών
Αν και η Παρκ εξακολουθεί να δυσκολεύεται να προσεγγίσει τον γιο της, έχει αρχίσει να κατανοεί καλύτερα τα συναισθήματά του.
«Συνειδητοποίησα ότι είναι σημαντικό να αποδέχομαι τη ζωή του παιδιού μου χωρίς να το αναγκάζω να μπει σε ένα συγκεκριμένο καλούπι», είπε.
Έρευνα του Υπουργείου Υγείας και Πρόνοιας της Νότιας Κορέας δείχνει ότι υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που οδηγούν τους νέους να απομονωθούν. Σύμφωνα με την έρευνα του ίδιου υπουργείου σε νέους 19 έως 34 ετών, οι πιο συνηθισμένοι λόγοι για την απομόνωση είναι: δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας (24,1%), προβλήματα με τις διαπροσωπικές σχέσεις (23,5%), οικογενειακά προβλήματα (12,4%) και θέματα υγείας (12,4%).
Η Νότια Κορέα έχει μερικά από τα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών στον κόσμο και πέρυσι η κυβέρνηση της χώρας παρουσίασε ένα πενταετές σχέδιο με στόχο την αντιμετώπισή του προβλήματος αυτού. Οι υπουργοί ανακοίνωσαν ότι τα άτομα ηλικίας 20-34 ετών θα υποβάλλονται σε κρατικά χρηματοδοτούμενες εξετάσεις ψυχικής υγείας κάθε δύο χρόνια.
Ο Jeong Go-woon, καθηγητής στο τμήμα κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Kyung Hee, είπε πως η κορεατική κοινωνία πιστεύει πως τα μεγάλα ορόσημα της ζωής θα πρέπει να επιτυγχάνονται σε καθορισμένες χρονικές στιγμές, κάτι που αυξάνει το άγχος των νέων – ειδικά σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας και ανεργίας.
«Στην Κορέα, οι γονείς συχνά εκφράζουν την αγάπη και τα συναισθήματά τους μέσω πράξεων και όχι μέσω λεκτικών εκφράσεων», εξήγησε ο καθηγητής.
«Οι γονείς που χρηματοδοτούν τις σπουδές των παιδιών τους αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας κομφουκιανής κουλτούρας που δίνει έμφαση στην υπευθυνότητα» πρόσθσε.
Αυτή η πολιτισμική έμφαση στη σκληρή εργασία μπορεί να αντανακλά την ταχεία οικονομική ανάπτυξη της Νότιας Κορέας στο δεύτερο μισό του 21ου αιώνα, όταν έγινε μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Ωστόσο, σύμφωνα με τη βάση δεδομένων World Inequality Database, η άνιση κατανομή του πλούτου της χώρας έχει επιδεινωθεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Αποκατάστασης Γαλάζιων Φαλαινών Κιμ Οκ-ραν, είπε ότι συχνά οι γονείς θεωρούν πως η αυτοαπομόνωση των νέων αποτελεί οικογενειακό πρόβλημα και καταλήγουν να κόβουν την επικοινωνία με άλλα μέλη της ευρύτερης οικογένειάς τους. Ορισμένοι φοβούνται τόσο πολύ ότι θα τους κρίνουν που δεν μπορούν καν να μιλήσουν σε στενά μέλη της οικογένειας για αυτό που βιώνουν.
«Θα σε προσέχω»
«Δεν μπορούν να βγάλουν το θέμα προς τα έξω, με αποτέλεσμα να απομονώνονται και οι ίδιοι οι γονείς. Συχνά, σταματούν να παρευρίσκονται σε οικογενειακές συγκεντρώσεις», είπε η Κιμ.
Οι γονείς που βρίσκονται στο Happiness Factory εξακολουθούν να περιμένουν με ανυπομονησία την ημέρα που τα παιδιά τους θα μπορέσουν να έχουν και πάλι μια φυσιολογική ζωή. Όταν ρωτήθηκε τι θα πει στον γιο της όταν βγει από την απομόνωση, τα μάτια της Jin γέμισαν δάκρυα.
«Έχεις περάσει τόσα πολλά. Ήταν δύσκολο, έτσι δεν είναι; Θα σε προσέχω» είπε η μητέρα του 24χρονου.
Πηγή: BBC
*Κεντρική φωτογραφία: Korea Youth Foundation
Διαβάστε επίσης:
Γερμανία: Κάθε μισή ώρα ένα παιδί πέφτει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης
