Οι Μεξικάνοι έχουν έναν δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο να διαχειρίζονται το πένθος της απώλειας των δικών τους ανθρώπων. Μεγάλη έμφαση δίνουν στη μνήμη αυτών, αφού θεωρούν πως δεν πεθαίνει πραγματικά κανείς, αν δεν ξεχαστεί. Όσο ακόμα αναφέρεται το όνομά του, όσο ακόμα ανασύρονται στιγμές της ζωής του, η ψυχή του ανθρώπου αυτού συνεχίζει να υπάρχει -και, μάλιστα, είναι και τρόπον τινά “ευτυχής”.

Αν είστε γονείς, αξίζει να δείτε με τα παιδιά δύο ταινίες που περιγράφουν την παράδοση αυτή των Μεξικανών, οι οποίες μάλιστα μπορεί να σας εκπλήξουν για το πόσο όμορφα παρουσιάζουν το «πέρασμα στην άλλη πλευρά», με τρόπο που μπορεί να γίνει κατανοητός αλλά και εύκολα αποδεκτός από τα παιδιά.

Ο λόγος για το «Βιβλίο της Ζωής», παραγωγής Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, και βέβαια το «Coco», το οποίο δίκαια κέρδισε και Όσκαρ καλύτερου animation.

Πριν τις δείτε, όμως, διαβάστε και αυτό το εξαιρετικό κείμενο που εξηγεί τη σημασία της μνήμης όσων έφυγαν, αλλά δεν θα ξεχαστούν ποτέ.

Γράφει η κ. Κατερίνα Σταματελάτου, εμπνευσμένη από αυτό το βίντεο:

Μπορεί να είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικο αλλά κάπου διάβασα ότι υπάρχουν 3 είδη θανάτου στο Μεξικό.

Ο #πρωτος θάνατος είναι οταν μαθαίνεις οτι πρόκειται να πεθάνεις. Την στιγμή που στο ανακοινώνει ο γιατρός και εσύ ακούς βουητό στα αυτιά σου και βλέπεις θαμπά τα πάντα τριγύρω καταλαβαίνοντας εκείνο μολις το δευτερολεπτο οτι είσαι θνητος.
Ο #δευτερος θάνατος είναι την στιγμή που στην πραγματικοτητα πεθαίνεις. Μπορεί να είσαι άντρας, γυναίκα ή ακομα και παιδί.Η ηλικία επίσης δεν παιζει κανένα ρόλο.
Ο #τριτος θανατος και είναι αυτός που με συγκλονίζει περισσότερο είναι οταν κάποιος πει για τελευταία φορά το ονομα σου.

Και μπορεί οι ανθρωποι που σε αγάπησαν και εξακολουθούν να σε αγαπούν να ζουν με την αναμνήση σου , να κοιταζουν φωτογραφιες σου και να σε θυμούνται με τρυφερότητα αλλα θα έρθει καποια στιγμή, εκτος και αν εισαι διάσημος , που καποιος θα πει για τελευταία φορά το ονομα σου.

Και διαβάζοντας ολα αυτά νιωθεις μια αμυδρή ανησυχια και δεν μπορείς να το διαχειριστεις και το στομάχι σου αναδευεται οταν στην πραγματικότητα αναλογιζεσαι την τραγωδία της κατάστασης.

Πως ενα ον με την ικανότητα να αγαπάει, να ελπιζει, να ονειρεύεται, να χαϊδεύει, να αγωνιά, να φοβάται να νιωθει δέος μπορεί έτσι απλά να εξαφανιζεται;
Δεν μπορείς να δώσεις τίτλους ευγενείας στον θάνατο… Παρόλο που δεν καταργεί την αγαπη.